نـدیـده غــیـر خــدا اول زمــانـش را            نـرفـتـه غـیـر نبی اوج آسـمانـش را
سری نمانده که از وصف او نرفته ز هوش            نمانـده گوش که نشنـیده داستانش را

به خاک بوسی این خانه دلخوشیم، از ما            خـدا کـنـد که نـگـیـرنـد آسـتـانش را
به آن دهان که متاعی به جز علی دارد            بگو که تخـته کـنـد تا ابـد دکـانش را
پیـمبران اولوالعـزم شیعه‌اش هـستند            چرا که اجر عظیمی ست پیروانش را
اگـر رسـول نـگـویـد عـلـی ولـی الله            خـدا نـمی شـنود لـحـظه‌ای اذانـش را
کسی که در وسـط کـارزار پیـغـمبر            هـزار مـرتـبه پس داده امتحـانش را
کسی که کَند درِ قلعه را به دست اما            به زورِ زانوی خود خُرد کرد نانش را
نه استخوان گلویش، نه خار در چشمش            فـراق یار جـوانش بُـریـد امـانـش را
به جز علی چه کسی نیمه شب تک و تنها            به دست خویش کفن کرده است جانش را
شکست پهلوی مادر،شکست فرق پدر            خدا به خیر کند چوب خیـزرانش را